Tekstvak: 120 km over de 2 grootste klassiekers ter wereld. 1 bevoorrading Deelnemers: Stephan - Jan M. - Ludo - Kristof - Gunther - Geert - Michel - Patrick VR. - Marc L. - Ivan (10) Iedereen was keurig op tijd op de carpoolparking en we waren ook wat zenuwachtig want dit is niet zo maar een rit. Na een uur en nog wat in de wagen gezeten te hebben richting Roubaix konden we onze wagens net voor de legendarische douches plaatsen aan de piste in Roubaix. Fietskes klaargemaakt en dan onze tocht naar aan Oudenaarde aangevangen. Na 100 meter moesten we al stoppen. Jan was zijn extra bandjes vergeten mee te nemen, die lagen nog in de auto. Alsof dat hij het wist dat hij ging plat rijden. Dus dit was weer effe een valse start. We moesten eerst 40km naar Oudenaarde fietsen, maar met wind in de rug konden we toch een goed tempo aanhouden. We fietsten bijna heel de tijd langs het kanaal met toch wat putten in de weg. Eens in Oudenaarde aangekomen konden we ons dan inschrijven voor de 80km naar Roubaix. Dit ging eigenlijk heel vlot en zo konden we aan het toch wel zware parcours beginnen. Eerst nog een gezamenlijk plaspauze genomen (van de zenuwen) want de koppenberg lag na 6 km al op onze weg. Iedereen was wat zenuwachtig en dit was te zien op onze hartslagmeters. Iedereen op zijn kleinste verzet en dan maar stoempen op deze verschrikkelijke helling. Ludo stond al snel te voet, maar dit was te verwachten. Zijn versnellingen waren niet voorzien voor deze verschrikking. Uiteindelijk hebben 6 Toogtrappers de top gehaald zonder af te stappen. Kristof, Ivan, Geert, Stephan, Michel en Gunther. Jan en Marc zette voet aan grond op een 50 tal meter van de top en Patrick trapte zijn ketting er af onderweg. Na effe op adem gekomen te zijn, moesten we al snel terug de volgende helling opfietsen. De Oude Kwaremont is lang maar niet zo steil, wel met slechte kasseien. Alleen Patrick moest voet aan grond zetten ,alweer door zijn ketting er af te trappen. 5 km verder alweer een zware helling van de Ronde Van Vlaanderen. De Paterberg, 380 meter lang maar da zijn lange en vooral steile meters. Hier moest Jan en Ludo voet aan grond zetten op het steilste gedeelte van de klim. De rest zwoegde zich een weg naar boven. Het ergste bleek achter de rug, maar dan hadden we geen rekening gehouden met de wind want die zat voor 80 km tegen. Het was met zen allen vechten om vooruit te geraken, wind op kop en toch nog steeds berg op berg af. De Mont-Saint-Aubert daar moesten we eerst nog op, alvorens op de bevoorrading onze baterijtjes op te laden. De aanloop naar deze berg is al zwaar maar het venijn zat hem dan in de staart met meer dan 10% berg op. Toen we na de bevoorrading vertrokken reed Jan lek. Bandje gewisseld en wij terug verder met een ferme duik naar beneden. Mijn teller ging een stuk boven de 60km/u. eens beneden moesten we weer tegen de wind boxen tot aan Carre Four de L’arbre. Ze hadden die kasseien nog niet geordend sinds vorig jaar dus dit was weer ferm zwoegen tot aan het bekende café van Carre Four. Ik zou er zelfs geen hond over sturen want da woefke zou zijn pootjes breken in al die putten. Echt verschrikkelijk. 200m zalig asfalt en dan terug van dattem. De kasseien van Grison liggen er al even slecht bij als de vorige, maar iets minder lang. Bij iedereen was het beste er af maar we moesten verder tegen de wind vechten. 10km verder de kasseien van Hem. Daar kan je naast de kasseien fietsen op wat asfalt, maar die lag er zo slecht bij dat dit ook geen optie was. Oef de kasseien liggen achter de rug. Daarna rijd je op zalig asfalt richting Roubaix, het is alsof je dan op een wolk fietst. Nog net voor we de piste opfietsten moesten we nog een geplavijde kasseistrook over maar dit kon er nog bij. De ontlading komt er dan op de piste, wat een zalig gevoel. Daar waar alle grote kampioenen hun ereronde reden daar fietsten wij ook. We lieten ons fotograferen aan de aankomst in groep door een lid van de VWB organisatie. We kenden de mensen in de VIP tent, dus daar mochten we aanschuiven voor een lekker biertje. Da sloeg al direct naar mijne kop. De schoonzoon van die mensen hebben we de dag van zijn leven bezorgd. Hij had nog nooit met een koersfiets gereden en stefke leende zijn fiets even uit en hij kon dan even een rondje op de piste rijden. Hij kuste mij van geluk. De legendarische douche wachte ons op iedereen ging in het kotje staan van zijn favoriete wielrenner. Ze hadden dit jaar het kokende water wat afgezet dus was het een zalig douchke na het geleverde werk. Onderweg naar huis zijn we nog gestopt om wat te eten en te drinken in een wegrestaurant, daar zat nog een bekende aan tafel. Niemand minder dan André Tsmil zat daar te pronken met zijn 30 jaar jongere blonde met stilleto’s van 30cm. Het was ons het dagje weer wel maar we hebben er weer met volle teugen van genoten. De thuisblijvers hadden wederom ongelijk. Volgend jaar zeker terug op de kalender. stefke Roubaix-Oudenaarde-Roubaix